Lee Gallagher and The Hallelujah (US) tiltle: The Falcon Ate The Flower music: Folkrock release date: november 03,2023 label: Clean Living Records promotion: KG Music Press info artist: Lee Gallagher © Rootsville 2023

Lee Gallagher beschikt over een werkelijk onderscheidende stem, die vaak wordt vergeleken met een mix van verschillende legendarische artiesten. Het wordt gekarakteriseerd als een herinnering aan Gary Stewart, zij het zonder de klank, vergelijkbaar met Robert Plant maar zonder accent, met een breder bereik dan Gram Parsons en het Small Faces-tijdperk Rod Stewart als hij 'F * ck it' zei en zichzelf gaf over naar meeslepende bluesrock (Americana Highways). Die stem brengt hij mee naar zijn derde release, The Falcon Ate The Flower. “Ik denk dat dit album een evolutie is en anders dan alles wat ik ooit heb gemaakt”, merkt Gallagher op. “De improvisatie, de tinten donker en licht, het gevoel.”

Gallagher, oorspronkelijk afkomstig uit het Midwesten, bevond zich uiteindelijk in de levendige stad San Francisco, waar een rijk tapijt van soulvolle melodieën, psychedelische rock en indie-folkrock de muziekscene zowel toen als nu karakteriseerde. Het was daar dat hij de band Hallelujah vormde die naar de top van de muziekscene in San Francisco steeg. De gelijknamige debuutplaat oogstte lof van de tijdschriften Relix, Shindig! en Classic Rock.

Voor zijn tweede album, getiteld LA Yesterday, waagde Gallagher zich naar Los Angeles voor de opname ervan, in samenwerking met twee originele Hallelujah-leden, Kirby Hammel en Jimmy Dewald. Jason Soda (Everest, GospelbeacH) van Palomino Sound studios produceerde en engineerde en schakelde drummer Will Scott (Wolfmother, Mooney Suzuki) uit Los Angeles in om het af te ronden. Terwijl hij momenteel in Nashville woonde – waar hij en zijn vrouw tijdens de pandemie naartoe verhuisden om dichter bij hun familie te zijn – wilde Gallagher profiteren van de positieve ervaring die hij had met Soda bij Palomino Sound en zijn nieuwe album opnemen, The Falcon Ate The Flower.

Opnieuw werkt Gallagher samen met Soda, die terugkeert op het gebied van productie, engineering en leadgitaar. Drummer Will Scott keert ook terug en de rest van de Hallelujah werd gevormd door muzikanten uit Los Angeles Steve Mertens (Moldy Peaches) op bas, Jonny Niemann (GospelbeacH, Old Californio) op toetsen, en de gevierde Scarlet Rivera (Bob Dylan) op viool. Afgezien van een kleine mondharmonica is dit de eerste plaat die Gallagher heeft gemaakt waarop het enige instrument dat hij bespeelde de akoestische gitaar was. "Het creëerde ruimte binnen de nummers, voegde een percussieve textuur toe en zorgde ervoor dat we allemaal samen konden spelen met minimale microfoonbloedingen. Misschien wel het beste deel van het opnemen op deze manier is dat Jason Soda in de kamer kon zijn met de andere instrumenten en neem al zijn gitaarpartijen live op."
Gallagher heeft samengewerkt met ‘freak folk’ Queen, Victoria Williams, heeft een single opgenomen op Jerry Garcia’s oude tapemachine, die werd gemasterd door de legendarische Betty Cantor-Jackson;, en opende een uitverkochte show voor de overleden grote Leon Russell, slechts enkele maanden voordat hij overleden. Maar het was de komst van Scarlet Rivera in de studio op een dag die Gallagher versteld deed staan. "Ik moest tequila in mijn koffie doen om te kalmeren", bekent hij.
“Jason had haar een aantal van mijn liedjes gestuurd en ze stemde ermee in om op wat dingen te komen spelen. Het gekke was dat Martin Scorsese net een film had gemaakt over de Rolling Thunder Revue en dat ik de kans kreeg om naar een speciale vertoning in New York te gaan. Dus deze hele Dylan-periode uit het midden van de jaren zeventig beleefde een soort renaissance en zat nog heel vers in mijn geheugen. En daar was ze dan, dik, lang rood haar, viool in de hand en talloze verhalen."

De muzikanten begonnen in de herfst van 2020 aan Falcon te werken. Ze repeteerden niet en wisselden geen ideeën uit via e-mail voordat ze naar binnen gingen. "Ik heb net mijn notitieboekje met liedjes meegebracht", zei Gallagher. "Ik denk dat we probeerden wat dingen door te nemen voordat we gingen opnemen, maar al snel besloten we dat we de versterkers moesten aansluiten en alles onmiddellijk moesten opnemen. Er werd besloten dat ik achter het glas in de isolatiecabine zou zitten met een zangmicrofoon en een akoestische microfoon. gitaar met een directe zichtlijn met Will op de drums en de rest van de band samen in de grote kamer. Dat is ongeveer hoe we het hele album hebben geknipt, afgezien van de nummers zonder drums. "

Het eerbiedige nummer ‘Planes’ werd de natuurlijke opener van het album en markeerde een aanzienlijke verandering ten opzichte van Gallagher’s laatste plaat, L.A. Yesterday. “Er heerst een gevoel van angst en paranoia – je hoort de vliegtuigen in de lucht cirkelen – en de gedachten over te snel leven – gonzen al te lang.” De band draait op volle toeren met ‘Something Better’, terwijl de stem van Gallagher over de galvanische gitaar van Soda en het soulvolle Hammond-geluid van Niemann zweeft.

Het bluesy rockende ‘Half Lit (The Future’s Ours)’ werd aan het begin van de pandemie geschreven. “Tekstueel is het vrij letterlijk”, zegt Gallagher. “Er stond een gigantisch Coca-Cola-bord in San Francisco dat maar half verlicht was en er stonden maar een paar auto’s op de snelweg 101 met wilde vuurrook die de stad omhulde – heel apocalyptisch.”
“Every Little Sound” werd volledig live opgenomen, inclusief de zang, eigenaardigheden en zo. “De sfeer was zo goed dat we de originele scratchzang behouden, en de band was aan het einde zo hard aan het jammen dat je Jonny’s knie de galmtank van het Hammond-orgel kon horen raken.” “Kan iemand mij zien?” had een alternatieve titel, "Song for the Artist". Het is een bezinning op een leven vol creativiteit en doorzettingsvermogen. Rivera heeft een aantal epische viool-afwegingen, waarbij de zang aan het einde het nummer naar boven stuwt.

“Remember When” is het laatste nummer van The Falcon Ate The Flower. “Gedurende de pandemie waren Jason Soda en ik alleen in de studio en legde ik wat spullen op de akoestische gitaar neer en dan rommelden we met waar we het nummer naartoe konden brengen. Sommige zouden te zwaar en melancholisch uitvallen, maar deze voelde eerlijk aan en had een geweldige sfeer. Het voelde als een goede manier om het record af te sluiten.

Gallagher beschouwt zichzelf als een singer-songwriter die frontman is van een rock-'n-rollband. "Ik denk dat ik erom bekend sta dat ik die rock-'n-roll-, tent-revival-energie meebreng wanneer ik kom", zei hij. “Of het nu een kleine club is of een prachtig oud theater. Of je nu op een akoestische gitaar tokkelt of als frontman van een rockband speelt, de trillingen moeten altijd hoog zijn. Ik heb een diepe waardering voor muziek en zang. Ik wil deze passie terugbrengen naar de wereld met elk nummer dat ik schrijf en elke beweging die ik maak.”